حادثه تلخ پلاسکو جز از دست رفتن جان و مال شهروندان تهرانی، از جهات دیگری نیز تلخ بود و بار دیگر روی سیاه و تاریک فضای سایبری را به رخ همگان کشید و درس هایی به همراه داشت.

1- در سطح اولیه ماجرا، پخش شایعات کار را به جایی رساند که پلیس فتا اطلاعیه ای مبنی بر برخورد با شایعه پردازان فضای مجازی صادر کرد و برخی از کاربران شبکه های اجتماعی نیز به سبک و سیاق خاص خودشان یعنی ایجاد هشتگ ها و کمپین ها تلاش کردند تا زامبی های مجازی را که دوربین به دست خود را به محل حادثه رسانده و در کار امدادرسان ها اختلال ایجاد کرده بودند، مورد نکوهش قرار دهند. اما آیا این اقدامات موثر و بازدارنده بود؟ پاسخ این پرسش منفی است. زامبی های مجازی اصلاح نمی شوند و وقت آن رسیده که این واقعیت تلخ را پذیرفته و یاد بگیریم از خودمان شروع کرده و «زباله سازان فضای مجازی» را در اقلیت و دنیای کوچک شان محدود و ناکام بگذاریم. 

2- این روزها هر موبایل به دست حاضر در بحرانی، برای آنکه متهم به بی فرهنگی نشود، نام روزنامه نگار شهروندی یا شهروند خبرنگار را بر خود گذاشته و به این ترتیب این کلمات را مجوزی برای حضور در هر مکانی می داند.

با احترام به جریان آزاد اطلاعات و دسترسی همگانی به آن، حادثه تلخ پلاسکو بار دیگر لزوم اتکا به رسانه ها، روزنامه نگاران و خبرنگاران رسمی و باتجربه را تایید کرد؛ یعنی جایی که کسی با بیماری «اختلال شخصیت نمایشی» مواجه نیست و قطعا به دنبال تجارت لایک و کلیک و فالوئر هم نیست. روزنامه نگار دوره دیده و رسانه حرفه ای می داند در چنین شرایطی چطور و چگونه باید گزارش کند و صحت گزارش را فدای سرعت گزارش نمی کند. 

3- با تاسف فراوان باید این واقعیت را هم پذیرفت که بروز حوادثی مشابه حادثه پلاسکو و حتی در ابعاد بزرگ تر همچنان قریب الوقوع است. پس جا دارد در حوادث آتی، این موارد را مدنظر داشته باشیم:

 بار دیگر که حادثه ای رخ داد، اگر می خواهیم واقعا مفید باشیم و به سهم خود کمکی کرده باشیم، از هجوم به اینترنت و ایجاد ترافیک و اختلال های کاذب که گاه می تواند منجر به کندی در کار امدادرسانان و مسوولان حوادث شود، خودداری کنیم.

 از تماس های تلفنی و موبایلی غیرضروری به ویژه در محدوده حوادث خودداری کنیم تا باعث ایجاد اختلال در کار امدادرسان ها و مدیریت ارتباطات حوادث نشود.

 احساسات خود را کنترل کنیم و نوشتن شعر، نقد، پیام های احساسی، یافتن مقصر و تسویه حساب های سیاسی در فضای مجازی را به زمانی دیگر موکول کنیم. وقتی بحرانی رخ می دهد همه توجهات باید متمرکز روی اصل حادثه باشد نه حواشی بی فایده و مختل کننده.

 و درنهایت اینکه اگر واقعا قصد همدردی با بحران دیدگان را داریم، یادمان باشد فضای مجازی به ویژه در اوج بحران ها محل خوبی برای این کار نیست و نیازی به فراخوان تجمع و انداختن عکس از چند شمع نیست. اگر واقعا قصد تسلی خاطر داریم، باید مطابق آداب و رسوم این کار را در زمان و مکان مناسب انجام داد.