این موضوع حتی در صفحات اجتماعی برخی مقامات اجرایی نیز انعکاس یافت و ظاهرا اتفاق مهمی است و ازاین رو ظاهرا باید خوشحال شویم.

اما سند همکاری هایی که میان کشورها به امضا می رسد، چیست و مشخصا چه خروجی داشته و دارد؟ اگر عبارت «سند همکاری میان دو کشور» را در اینترنت جستجو کنید، چیزی جز اخبار پیرامون امضای این سندها یافت نمی شود و درواقع تعریف روشن و واضحی در دست نیست (اگرچه علی القاعده در عرف دیپلماتیک این سندها تعریف مشخصی دارند).

درباره سند اخیر همکاری در حوزه ارتباطات میان ایران و فنلاند وزیر ارتباطات کشورمان اینگونه توضیح داد: «با توجه به اینکه نوکیا، آلکاتل را خریده، فعالیتش جامعیت پیدا کرده و با سندی که امضا می کنیم، عزم دو دولت را برای همکاری دو کشور نشان می دهد.» وی با بیان اینکه ایران از شرکت هایی از کشورهای مختلف پیشنهاد دارد، ادامه داد: «طبیعی است شرکت ها طرفی را انتخاب می کنند که خواسته های شان را بیشتر مورد توجه قرار دهند. البته امیدواریم در پایان سفر هیات فنلاندی، فضای خوبی برای گسترش روابط در همه زمینه ها فراهم شود».

درواقع آنطورکه پیداست، در سندهای همکاری طرح و پروژه مشخصی با نقطه آغاز و پایانی دیده نمی شود که رسانه ها و فعالان آن عرصه بتوانند در موعد خاصی پیگیر خروجی و ثمرات آن باشند. به عبارت دیگر ظاهرا سندهای همکاری مقدمه ای برای یافتن زمینه های همکاری مشترک است.

نکته قابل توجه آنکه با توجه به سابقه شخصی وزیر ارتباطات و در اختیار داشتن رکوردی با فاصله زیاد از وزرای سابق ارتباطات در سفرهای خارجی، پیش از این به امضای سندهای همکاری در مقاطع مختلف میان ایران با کشورهایی همچون روسیه، ارمنستان، آذربایجان، کره جنوبی، چین، ویتنام، مجارستان، افغانستان و غیره نیز برخورد می کنیم که درباره جزییات این سندها و خروجی آنها هم اطلاعات خاصی در دست نیست.

ازاین رو شاید انتشار سند همکاری میان ایران و برخی کشورها در حوزه ارتباطات بتواند اطلاعات بیشتری در اختیار فعالان این عرصه و افکار عمومی بگذارد تا به درک بهتری از این سندها دست یابند.