بهنام صابر نعمتی

صدای اره برقی به سرمان افتاد و درد به روح‌مان رسید. این بار شهرداری اره‌هایش را به خاطرات شهروندان می‌تازاند. خاطرات ما و خانواده‌های‌مان. خاطرات شیرین و تلخ‌مان. ولیعصر با درخت‌های چنارش ولیعصر است. طولانی‌ترین خیابان خاورمیانه، زیر سایه درختان کهنسالش زندگی می‌کرد و به آدم‌ها عبور و سایه هدیه می‌داد. اما چند سالی است که حال درخت‌های ولیعصر خوب نیست. هر سال چند صدتایی‌شان گیر ماموران شهرداری و اره‌های‌شان می‌افتند. حالا دیگر درخت‌ها هم از شب می‌ترسند. شب‌هایی که تهران را زیباتر می‌کند، برای درختان کابوسی است دردناک؛ برای عابرانی که هر روز از کنارشان رد می‌شدند و مغازه‌دارانی که هر روز آب پای درختان می‌ریختند. آفتاب که می‌زند جای خالی درختان را می‌شود فهمید. چند هفته‌ای است که باز شهرداری به جان درختان ولیعصر افتاده است و با این بهانه که پوسیده‌اند و خشک شده‌اند، آنها را قطع می‌کند. درخت‌هایی که سال‌های زیادی را دیده‌اند و هم عبور عابران بسیاری بوده‌اند، همراه خاطرات‌شان تکه‌تکه می‌شوند، اما فراموش نمی‌شوند. تمام یادگاری‌هایی که از سر غم و شادی، تنهایی و غربت روی تن این درختان هک شده است با آنها تکه‌تکه می‌شوند. شاید درد چاقوهای نوک تیز دیگر روی تنه درختان ننشیند.